Η Ελπίδα αποδείχτηκε τελικά ότι ήταν πολύ τυχερό κορίτσι γιατί όλες οι συγκυρίες συνέπεσαν έτσι ώστε να μάθω γι’ αυτήν! Μέσα από το facebook συνάντησα τυχαία μια κοπέλα που ήθελε να πάρει μέρος στη συνάντηση μιας ομάδας του fb, τους Vegan Larissa, σε μια γειτονική πόλη. Συναντηθήκαμε, λοιπόν, και μου ανέφερε ότι δίπλα στο σπίτι που νοίκιαζε, ο ιδιοκτήτης της είχε πολλά οικόσιτα ζώα, ότι λόγω της ηλικίας του και του κόστους τους δεν μπορούσε πια να τα συντηρεί και είχε ήδη αρχίσει να τα ξεφορτώνεται ένα ένα σφάζοντάς τα για το κρέας τους... Είχε ήδη σφάξει ένα γουρούνι την περασμένη βδομάδα και τώρα ήταν η σειρά της Ελπίδας. Μετά από αυτήν θα πουλούσε ή θα σκότωνε δυο ελάφια. Μόλις το έμαθα, αναστατώθηκα πολύ κι από τη στιγμή που είδα «προσωπικά» την αγελάδα, άρχισα να σκέφτομαι τι θα μπορούσαμε να κάνουμε για να σωθούν τα υπόλοιπα ζώα. Δυστυχώς στην περίπτωση της Ελπίδας είχα μόνο 3-4 μέρες μέχρι τη μέρα που ο ιδιοκτήτης της είχε προγραμματίσει να τη σφάξει και να πουλήσει το κρέας της.
Η ιδέα να ξεκινήσω μια σελίδα στο fb με σκοπό να μαζέψω τα χρήματα που χρειάζονταν για να την αγοράσω ήταν ίσως παρατραβηγμένη, αλλά δεν είχα τίποτα να χάσω... Ύστερα θα μπορούσα να την κρατήσω στην αυλή μας, αφού το σπίτι που νοικιάζουμε έχει πολύ ελεύθερο χώρο γύρω γύρω – γι’ αυτό και το νοικιάσαμε, για να μπορούμε να φροντίζουμε τα αδέσποτα. Αν όλα πήγαιναν καλά, θα έψαχνα ένα καταλληλότερο χώρο γι’ αυτήν – εν ανάγκη θα νοίκιαζα έναν....
Όσον αφορά τα ελάφια, επικοινώνησα με τη δασική υπηρεσία και διαμαρτυρήθηκα ότι είναι παράνομο να έχει κανείς στην κατοχή του αυτό το είδος ελαφιού. (Μερικές βδομάδες αργότερα έμαθα ότι τα ελάφια κατασχέθηκαν και ο ιδιοκτήτης τους αναγκάστηκε να πληρώσει πρόστιμο από 3000 ώς 5000 ευρώ!)
Έφτιαξα, λοιπόν, τη σελίδα ελπίζοντας ότι θα κατάφερνα να συγκεντρώσω εγκαίρως τα χρήματα. Η ανταπόκριση του κοινού ήταν εκπληκτική! Ήταν τόσο άμεση που καταφέραμε να μαζέψουμε ολόκληρο το ποσό σε τέσσερις μόλις μέρες.
Όλα έγιναν τόσο γρήγορα... δεν είχα το χρόνο να συνειδητοποιήσω τι θα είχα να αντιμετωπίσω από κει κι ύστερα! Δεν είχα καμιά εμπειρία από οικόσιτα ζώα, στην ουσία ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα αγελάδα «προσωπικά»! Προσπάθησα να πάρω πληροφορίες από τα καταστήματα τροφών για οικόσιτα ζώα ακόμη και από κτηνοτρόφους. Έμαθα έτσι μερικά πράγματα για τη διατροφή και τις συνήθειες των αγελάδων. Της αγόρασα σανό, ξεραμένο τριφύλλι κι ένα ειδικό μείγμα από σπασμένο καλαμπόκι, σόγια, βιταμίνες και ιχνοστοιχεία.
Δεν είχα σκεφτεί ποτέ να δέσω ή να περιορίσω την Ελπίδα... Αλλά μέσα σε λίγες μέρες ανακάλυψα ότι οι αγελάδες είναι ζωηρά πλάσματα, γεμάτα περιέργεια για το κάθε τι! Αυτό σήμαινε πολλές ζημιές.... δυστυχώς! Η Ελπίδα έφαγε όλα μας τα λουλούδια, «καθάρισε» τα αμπέλια και κάθε κλαδί ελιάς που μπορούσε να φτάσει... Μάσησε και κατέστρεψε πλαστικούς φράχτες, λάστιχα ποτίσματος και τέντες... Έσπασε ακόμη και μια βρύση που υπήρχε έξω γιατί είχε μάθει να την ανοίγει με τη γλώσσα της ώστε να απολαμβάνει το φρέσκο νεράκι. Έφαγε και το καλώδιο της κεραίας μας! Για να μην πούμε τις άλλες ζημιές που έκανε τρίβοντας παντού το κεφάλι της, προσπαθώντας μάλλον να ανακουφιστεί από τη φαγούρα που της προκαλούσαν τα κέρατά της που μεγάλωναν! (Τελικά έσπασε το ένα!).
Μ’ ένα τόσο μεγάλο ζώο ακόμη και τα πιο απλά πράγματα γίνονταν πολύπλοκα!
Μια από τις μεγάλες δυσκολίες ήταν φυσικά το καθημερινό καθάρισμα. Αφού η Ελπίδα δεν ήταν περιορισμένη σ’ ένα συγκεκριμένο χώρο, βρίσκαμε «τούρτες» κυριολεκτικά έξω από την πόρτα μας! Και μάλιστα ειδικά έξω από την πόρτα μας γιατί, όπως και οι σκύλοι και οι γάτες μας, η Ελπίδα περνούσε τον περισσότερο χρόνο της εκεί όπου μας έβλεπε περισσότερο. Μας περίμενε πάντα είτε έξω από την μπροστινή πόρτα είτε κάτω από το μπαλκόνι μας.
Κάποιες φορές η κατάσταση ήταν μάλλον τραγική όσον αφορά το θέμα της υγιεινής
Μια και ήταν χειμώνας – η Ελπίδα ήρθε να μείνει μαζί μας στα τέλη του Νοέμβρη του 2017 – της φτιάξαμε ένα στάβλο. Που επίσης χρειαζόταν καθημερινό καθάρισμα. Η καθημερινή μας ρουτίνα είχε ως εξής: Σηκωνόμασταν στις 6:30 για να τη βγάλουμε από το στάβλο της και να την ταΐσουμε, καθαρίζαμε το χώρο της και την αυλή μας, την ξαναταΐζαμε το μεσημέρι και το απόγευμα και κατά τη δύση του ήλιου τη βάζαμε στο σταύλο δελεάζοντάς την με καρότα. Στην αρχή τρελαινόταν γι αυτά!
Η συγκατοίκηση απαιτούσε συμβιβασμούς κι από τις δυο πλευρές... Στην αρχή έπρεπε να κρατώ τα σκυλιά μας κλεισμένα γιατί έβλεπαν την Ελπίδα σαν εισβολέα και τη γάβγιζαν τρομάζοντάς την. Ευτυχώς τους πήρε μόνο μια βδομάδα να τη συνηθίσουν... μετά έπρεπε να βρώ τρόπους να τα κρατώ μακριά από τον καρπό της που όπως διαπίστωσα τον έβρισκαν νοστιμότατο
Αλλά η ίδια η συγκατοίκηση πρόσφερε τόσα πολλά σε μένα και την οικογένειά μου!
Νωρίς το πρωί η Ελπίδα άρχιζε ένα ξέφρενο τρεχαλητό από τη μια άκρη της αυλής στην άλλη και μας σκουντούσε με το κεφάλι της προσκαλώντας μας να παίξουμε μαζί της – πράγμα όχι και τόσο απλό αν λάβουμε υπόψη το μέγεθος και τη δύναμη της που δεν φαινόταν καν να αντιλαμβάνεται! Το μεσημέρι μηρύκαζε κάτω απ’ τον ήλιο κι όταν ζεσταινόταν έμπαινε στο στάβλο της. Καμιά φορά έπαιζε με τα σκυλιά και συχνά της άρεσε να ξαπλώνει δίπλα τους.
Τη νύχτα, αφού σταματήσαμε να προσπαθούμε να τη βάλουμε στο στάβλο γιατί μας έκανε σαφές ότι δεν ήθελε να περνάει πια εκεί τη νύχτα της, άραζε κάτω από μια συγκεκριμένη ελιά κοντά στο μπαλκόνι μας και μηρύκαζε. Το πρωί τη βρίσκαμε σ’ ένα συγκεκριμένο σημείο του κτήματος απ’ όπου είχε θέα όλο το Βόλο! Της άρεσε να παίζει με το τρεχούμενο νερό με τη γλώσσα της και είχε μάθει ακόμα και να ανοίγει την πόρτα της αποθήκης! Έφτανε να την κοιτάξεις στα μάτια για να καταλάβεις τι ήθελε... φαΐ...χάδια ή απλώς παρέα.
Αυτό όμως που ανακάλυψα ήταν κάτι που ο καθένας θα έπρεπε να ξέρει. Πέρα από το γεγονός ότι δεν έχουμε το δικαίωμα να εκμεταλλευόμαστε κανένα ζώο, η Ελπίδα πραγματικά δεν διέφερε καθόλου από ένα σκύλο!
Κάποια στιγμή προσπάθησα να βρω ενα άλλο μέρος γι’ αυτήν επειδή ζούμε στο νοίκι και κάποιοι γείτονες είχαν αρχίσει να παραπονούνται για τις μυρωδιές... Δυστυχώς δεν βρήκα κανένα μέρος που να μου δίνει την αίσθηση ότι η Ελπίδα θα ήταν ασφαλής εκεί κι έτσι συνέχισε να ζει μαζί μας.
Ένα άλλο ζήτημα της φροντίδας της, για το οποίο δεν είχα ιδέα, ήταν η γραφειοκρατία... Νόμιζα πως όταν ερχόταν η ώρα που θα βρίσκαμε ένα σπίτι για κείνη, θα τη μεταφέραμε μ’ ένα φορτηγό.
Σύντομα όμως έμαθα ότι με τα οικόσιτα ζώα και ειδικά με τις αγελάδες, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά! Λόγω κάποιων σοβαρών ασθενειών, οι αγελάδες εμπίπτουν σε αυστηρούς υγειονομικούς κανονισμούς. Όταν, λοιπόν, βρήκαμε τη Φάρμα Βρούβα κι εφόσον αυτή ήταν σ’ ένα νησί και η Ελπίδα θα έπρεπε να μεταφερθεί με πλοίο, ήταν προφανές ότι όλα έπρεπε να γίνουν απολύτως νομότυπα! Κι έτσι άρχισε η μάχη με την ελληνική γραφειοκρατία!
Πρώτα απ’ όλα έπρεπε να βγάλω ένα χαρτί που να λέει ότι την είχα βρει να περιπλανιέται και την πήρα σπίτι – κι έτσι έγινα η ιδιοκτήτριά της. (Ο γέρος που μου την πούλησε δεν είχε βέβαια χαρτιά, αφού οι κτηνοτρόφοι συχνά πουλούν ή ανταλλάσσουν ζώα παράνομα για μεγαλύτερο κέρδος).
Ευτυχώς η γυναίκα του κτηνιάτρου μου εργαζόταν στη δημόσια κτηνιατρική υπηρεσία που είναι αρμόδια για θέματα οικόσιτων ζώων κι έτσι τα πράγματα έγιναν λιγάκι πιο εύκολα. Για να μεταφέρουμε την Ελπίδα, έπρεπε να πιστοποιήσουμε ότι είναι υγιής κι έχει κάνει όλα τα απαραίτητα εμβόλια. Αλλά το πρόβλημα ήταν ότι αυτά τα εμβόλια ήταν διαθέσιμα μόνο σε μεγάλες ποσότητες – επειδή χορηγούνταν ταυτόχρονα σε μεγάλο αριθμό ζώων – έπρεπε, λοιπόν, να περιμένω πότε κάποιος κτηνοτρόφος θα είχε «περίσσευμα» από τα ζώα του. Αυτό μας πήρε πάρα πολύ χρόνο.
Επίσης πολύ χρόνο πήρε και η καραντίνα που χρειαζόταν για το τελευταίο εμβόλιο, αυτό της οζώδους δερματίτιδας, που κράτησε ένα μήνα. Η όλη γραφειοκρατική διαδικασία μας πήρε πάνω από τρεις μήνες.
Και μετά, εκεί που πίστευα ότι είχαμε τελειώσει, πληροφορήθηκα ότι η Ελπίδα μπορούσε να μεταφερθεί μόνο από ένα «νόμιμο μεταφορέα βοοειδών». Αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να βρω κάποιον που μετέφερε ειδικά αγελάδες και είχε άδεια για μια ορισμένη χιλιομετρική απόσταση – πράγμα που δυσκόλευε πάρα πολύ την κατάσταση γιατί σήμαινε ότι έπρεπε να βρω κάποιον με μεγάλο φορτηγό από ένα κοντινό μέρος και με τι κόστος άραγε; Άρχισα τα τηλεφωνήματα αλλά μόνο ένας μεταφορέας συμφώνησε να πάρει την Ελπίδα ζητώντας «μόνο» 500 €! Αλλά υπήρχε κι άλλο πρόβλημα! Θα ερχόταν να πάρει την Ελπίδα όταν θα αναλάμβανε κάποια μεταφορά κοντά στο Βόλο. Αυτή η αναμονή κράτησε άλλον ένα μήνα!
Με τίποτα δεν ήθελα βέβαια να βάλω την Ελπίδα σε τόσο στρεσογόνες συνθήκες. Ο μεταφορέας μου είπε ξεκάθαρα ότι θα ερχόταν να πάρει την Ελπίδα, μετά θα έπαιρνε κι άλλες αγελάδες που προορίζονταν για σφαγή, θα τις πήγαινε όλες στα δημόσια σφαγεία κοντά στον Πειραιά και στη συνέχεια θα με συναντούσε στο λιμάνι όπου θα παίρναμε το πλοίο για την Αίγινα. Φοβόμουν ότι κάτι μπορούσε να πάει στραβά με αποτέλεσμα ακόμη και να καταλήξει κι η Ελπίδα στο σφαγείο!
Πιστεύοντας, λοιπόν, ότι ίσως κατάφερνα να πείσω τις λιμενικές αρχές να κάνουν μια εξαίρεση για την Ελπίδα και να μας αφήσουν να τη μεταφέρουμε με ένα τρέιλερ για άλογα, ξεκίνησα τις απαραίτητες ενέργειες. Και τελικά τα κατάφερα. Πήρα το οκέι από τις λιμενικές αρχές καθώς και από την ακτοπλοϊκή εταιρία.
Όταν όμως πήγα στη δημόσια κτηνιατρική υπηρεσία για να πάρω το βιβλιάριο υγείας της Ελπίδας, διαπίστωσα ότι η κτηνιατρική υπηρεσία του Πειραιά δεν συμφωνούσε και δεν επρόκειτο να δώσει άδεια για τη μεταφορά… Έγινα κομμάτια… Όχι μόνο γιατί είχα αγωνιστεί τόσο σκληρά ώς αυτό το σημείο αλλά και γιατί επιθυμούσα να μεταφερθεί η Ελπίδα σαν ζώο που έχει το δικαίωμα να ταξιδέψει με καλές συνθήκες και όχι σαν «εμπόρευμα». Ήθελα το ταξίδι αυτό να είναι συμβολικό. Να δείξει ότι μια αγελάδα μπορεί να έχει δικαιώματα σαν ζώο συντροφιάς, να δείξει πως τα πράγματα μπορούν ν’ αλλάξουν... αλλά, δυστυχώς, δεν τα κατάφερα...
Για να μην τα πολυλογώ, κατέληξα λοιπόν να κανονίσω το ταξίδι με το «νόμιμο μεταφορέα βοοειδών». Ευτυχώς, αν και ήταν ο ίδιος κτηνοτρόφος και χασάπης, ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα για την Ελπίδα και τη φρόντισε πολύ καλά κατά τη διάρκεια του ταξιδιού προς το καινούργιο της σπίτι. (Μιλώντας λίγο περισσότερο μαζί του έμαθα ότι ήξερε για το βηγκανισμό γιατί ο δάσκαλος που έκανε καράτε στην κόρη του ήταν βήγκαν και η κόρη του ενδιαφερόταν να γίνει κι εκείνη βήγκαν! Παραδέχτηκε ότι τα ζώα καταλαβαίνουν ότι πηγαίνουν για σφαγή και ότι αυτό δεν είναι ευχάριστο θέαμα. Αφού μετέφερε την Ελπίδα άρχισε να παρακολουθεί τη σελίδα της στο fb και προσφέρθηκε να κάνει κάποιες έρευνες σχετικά με τη στείρωσή της!)
Μου ήταν πολύ δύσκολο ν’ αφήσω την Ελπίδα στη Βρούβα... Τώρα όμως, 2 μήνες μετά, η Ελπίδα έχει απόλυτα προσαρμοστεί στο νέο της περιβάλλον... Και φυσικά έχει ήδη κάνει κι εκεί μερικές ζημιές! Έσπασε τον ξύλινο φράχτη της, μπήκε στο δωμάτιο ενός από τους εθελοντές και το έκανε άνω κάτω!
Μια άλλη φορά προσπάθησε να φάει το σανό μιας ηλικιωμένης γαϊδουρίτσας με αποτέλεσμα να εισπράξει μια κλωτσιά στο κεφάλι – ευτυχώς όχι πολύ δυνατή! Ο άνθρωπος που τη φροντίζει ξέρει πολλά για τις αγελάδες γιατί η οικογένειά του είχε αγελάδες κι αυτός μεγάλωσε φροντίζοντάς τες. Λέει πως με μόνη εξαίρεση μία άλλη αγελάδα που ήξερε, η Ελπίδα είναι η πιο έξυπνη και η πιο άτακτη αγελάδα που έχει ποτέ συναντήσει!
Το θέμα είναι πως η Ελπίδα δεν διαφέρει από οποιοδήποτε ζώο συντροφιάς. Είναι έξυπνη – συνήθισε το καινούργιο της όνομα μέσα σε δυο μέρες μόνο, έμαθε ν’ ανοίγει βρύσες και πόρτες με τη γλώσσα της, ζητούσε περισσότερο φαΐ ή παιχνίδι. Είναι πολύ λυπηρό να κάνουμε τέτοιες διακρίσεις μεταξύ των ζώων.
Είναι η πρώτη αγελάδα που διασώθηκε στην Ελλαδα.
Ελπίζω πραγματικά η ιστορία της να ευαισθητοποιήσει τους ανθρώπους ώστε ν’ αρχίσουν να βλέπουν τα οικόσιτα ζώα κάτω από ένα νέο πρίσμα. Κι αφού την επισκεφθούν, θα καταλάβουν πως όλα τα ζώα είναι ίσα – κι επίσης ίσα μ’ εμάς!
Συγχωρέστε με γι’ αυτό το μεγάλο κείμενο... είναι μόνο μια περίληψη όλων όσων έζησα μαζί της. Αν έχετε τυχόν ερωτήσεις, θα σας δώσω ευχαρίστως περισσότερες πληροφορίες! Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον που της δείξατε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου