Τα Άτομα Είναι Αυτά που Μετράνε: Ο Σπισισμός Δεν Λειτουργεί

του       Marc      Bekoff  ,
Μέρος          1ο

[Μετάφραση     v3g4n,    -πηγή-]

Φυλακίζουμε τους χιμπατζήδες, βράζουμε τις γαρίδες, κάνουμε ηλεκτροσόκ στα ποντίκια, σκοτώνουμε τις ψείρες, τρώμε τα γουρούνια, αφαιρούμε το νωτιαίο μυελό των βατράχων, τυφλώνουμε τα κουνέλια – τι οδηγεί αυτές τις συνήθειες;

Πριν εκατόν πενήντα χρόνια ο Κάρολος Δαρβίνος δημοσίευσε το κλασικό βιβλίο του, Η Καταγωγή
των Ειδών. Αυτό το βιβλίο θεωρείται από πολλούς ως μια από τις εργασίες με τη μεγαλύτερη
επιρροή που έχουν δημοσιευτεί ποτέ. Εκεί και αλλού, ο Δαρβίνος υπογράμμισε ότι οι διαφορές
μεταξύ των ειδών είναι διαφορές σε βαθμό και όχι σε είδος, και οι ιδέες του για την εξελικτική
συνέχεια προκάλεσαν επανάσταση στους τρόπους με τους οποίους σκεφτόμαστε σχετικά με το
ποιοι είμαστε «εμείς» (οι άνθρωποι) και ποιοι είναι «αυτοί» (τα άλλα ζώα).

Τα ανθρώπινα ζώα χρησιμοποιούν τα μη ανθρώπινα ζώα (ζώα, από εδώ και στο εξής) με πολλούς
τρόπους - για τροφή, έρευνα, εκπαίδευση, ψυχαγωγία, δοκιμές καλλυντικών και άλλα προϊόντα. Τα
ζώα επίσης σκοτώνονται συστηματικά και επιπόλαια επειδή οι άνθρωποι θέλουν να επεκτείνουν
τους ορίζοντές τους – για να χτίσουν περισσότερα εμπορικά κέντρα, πάρκινγκ, σιδηροδρόμους ή
γραφεία. Τα ανθρώπινα οφέλη λέγεται πως αντισταθμίσουν το κόστος που πληρώνουν τα ζώα -την
ανησυχία, τον πόνο και το θάνατο- και τα ανθρώπινα ενδιαφέροντα υπερισχύουν εκείνων των
ζώων.

Οι άνθρωποι χρησιμοποιούν συχνά την ιδιότητα της συμμετοχής σε ένα είδος για να αποφασίσουν
ποια ζώα μπορούν να χρησιμοποιηθούν για διάφορους λόγους. Η χρησιμοποίηση του είδους για τέτοιες αποφάσεις αντί για τα μοναδικά χαρακτηριστικά ενός ανεξάρτητου ατόμου αποκαλείται
«σπισισμός», ένας όρος που δημιουργήθηκε από τον ψυχολόγο Richard Ryder για να δείξει την
προκατάληψη που βασίζεται σε φυσιολογικές [physical] διαφορές.

Πώς οι «ευσυνείδητοι σαρκοφάγοι» αγνοούν την αληθινή προέλευση του κρέατος

του James McWilliams

   Η υποστήριξη μικρών κτηνοτροφικών μονάδων χωρίς την αναγνώριση του πόνου της σφαγής διαιωνίζει την απευαισθητοποίηση - με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που το κάνουν οι βιομηχανικές φάρμες.

   Αν υπάρχει μια φράση που θα ήθελα να θέσω προς συζήτηση είναι η ολοένα και πιο δημοφιλής ονομασία «ευσυνείδητος σαρκοφάγος». Όπως και με τόσες άλλες εκφράσεις στο αναπτυσσόμενο λεξικό του κινήματος τροφίμων της μαγειρικής αρετής, αυτή εδώ κατ' ευφημισμόν αποκρύπτει μια σκληρή πραγματικότητα με έναν ήπιο, αλλά σε τελική ανάλυση βλαβερό, εξορθολογισμό.

   Ο εξορθολογισμός είναι ότι επειδή η βιομηχανική κτηνοτροφία είναι τόσο τρομακτικά βάναυση για τα ζώα, ο ευσυνείδητος σαρκοφάγος μπορεί να επηρεάσει με το πιρούνι του αγοράζοντας κρέας από κτηνοτρόφους οι οποίοι εκτρέφουν τα ζώα τους με έναν πιο «ανθρώπινο» τρόπο -χοιρινό ελεύθερης βοσκής, βοδινό ταϊσμένο με χορτάρι, αυγά ελευθέρας βοσκής, και όλα αυτά. Η πραγματικότητα, ωστόσο, είναι ότι οι αποκαλούμενοι ευσυνείδητοι καταναλωτές που υποστηρίζουν αυτά τα εναλλακτικά συστήματα κάνουν πολύ λίγα πράγματα για να αμφισβητήσουν την ουσία της εργοστασιακής κτηνοτροφίας. Στην πραγματικότητα, μπορεί ακόμα και να ενισχύουν την ίδια την υπόστασή της.

   Δεν εννοώ να υποτιμήσουμε τα οφέλη που απολαμβάνει ένα εκτρεφόμενο σε φάρμα ζώο, όταν του επιτρέπεται να κυκλοφορεί με σχετική ελευθερία, να τρώει μια φυσική διατροφή, να κοινωνικοποιείται και να φροντίζει τους απογόνους του. Και πράγματι, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αν τα όριά μας σε σχέση με τα εναλλακτικά συστήματα σταματούσαν εδώ -κι αυτό σε σχετική σύγκριση με το κολαστήριο μιας κτηνοτροφικής βιομηχανίας- τότε οι σαρκοφάγοι που επιλέγουν το κρέας που παράγεται μέσω εναλλακτικών μεθόδων σίγουρα ενεργούν με πιο ευσυνείδητο τρόπο.

   Αλλά αυτό δεν λέει και πολλά. Διευρύνετε την αντίληψή σας για την έννοια του «ευσυνείδητου σαρκοφάγου» και γίνεται σαφές πως δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια εύκολη δικαιολογία που βοηθά τους καταναλωτές να μην ερευνούν τις βαθύτερες συνέπειες της εκτροφής ενός ζώου για να θανατωθεί για τροφή που δεν χρειαζόμαστε. Είναι τόσο πολύ πιο εύκολο, παρ' όλ' αυτά, απλά να επικεντρωθούμε αποκλειστικά στη σχετική ευτυχία των ζώων αγροκτήματος για όσο ζουν παρά να εξετάσουμε το σύνολο του κύκλου ζωής του ζώου. Περιορίζοντας το ηθικό μας όραμά κατ' αυτό τον τρόπο, κάτι που κάθε «ευσυνείδητος καταναλωτής» κάνει αναπόφευκτα, κρύβουμε πολλές πτυχές της «ευσυνείδητης» κρεοφαγίας που αξίζουν τη δέουσα προσοχή. Τρεις από αυτές ξεχωρίζουν.