Η δυσκολία να δούμε το προφανές

Τα μάτια μας έχουν συνηθίσει να αντικρίζουν τα άδεια μάτια των ψαριών όπως είναι πεταμένα στον πάγκο της αγοράς, κι ας αντικατοπτρίζουν ακόμη μέσα τους τον αργό τους θάνατο από ασφυξία. Ο θάνατός τους πάγωσε... Καταψύχονται προκειμένου να μην σαπίσει το σώμα τους μέχρι ο άνθρωπος να έχει εκμεταλλευτεί στο έπακρο ό,τι μπορεί να πάρει από αυτό.

Οι τιμές τοποθεντούνται στις σάρκες των ζώων στο σούπερ μάρκετ, χωρίς να συνειδητοποιεί κανείς πως το «κρέας» είναι κομμάτι από ένα κορμί όπως και το δικό μας, και αυτοί στους οποίους ανήκε αυτό το κορμί, δεν ήθελαν να πεθάνουν. Το αίμα ξεπλένεται όσο πιο σχολαστικά γίνεται από τα μαχαίρια που κόβουν κομμάτια και διαμελίζουν τα σώματα αυτών που προορίζονται για πώληση.

Γραμμές και γραμμές πακέτων και μπουκαλιών παστεριωμένου γάλακτος, μας δείχνουν πάνω χαμογελαστές αγελαδίτσες, παρακάμπτοντας το γεγονός ότι τα πλάσματα αυτά είναι αντικείμενα εκμετάλλευσης και σκλάβοι μέχρι τη στιγμή που κάποιος θα αποφασίσει πως δεν είναι πια παραγωγικά... οπότε δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Είναι άχρηστα. Δεν φαίνεται να υπάρχει καμία αμφιβολία, καμία αναζήτηση για την προέλευση αυτών που καταναλώνουμε, και κανείς δεν φαίνεται να νοιάζεται ή να σοκάρεται από την ωμή πραγματικότητα στις αγορές και στα σούπερ μάρκετ.

Γιαουρτάκια διαίτης, σάντουιτς κοτόπουλο, γάλα, αυγά, τυρί, ψάρια, ακόμη και εντόσθια ζώων, προϊόντα που καταλαμβάνουν μεγάλο μέρος ενός σούπερ μαρκετ, γεμίζουν δίσκους, καλάθια, ράφια, αποθήκες, και όλες αυτές οι ώρες βασανιστηρίου και μιζέριας που τα ζώα έχουν περάσει, καταλήγουν στην εξαργύρωση σε κάποιο ταμείο.

Αλλά δεν φαίνεται να έχει σημασία...Ο θάνατος είναι ανήθικος και απαράδεκτος, όταν πρόκεται για πόλεμο, τρομοκρατία, φτώχεια, βιασμούς, δολοφονίες... Όλα αυτά είναι αηδιαστικά. Όλοι συμφωνούν, αλλά μόνο όταν τα θύματα είναι ζώα με ονομασία «άνθρωποι».

Κάθε σούπερ μάρκετ είναι απόδειξη μαζικών δολοφονιών ζωών, αλλά πολύ λίγοι το συνειδητοποιούν. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να γίνει προσπάθεια να καλυφθεί το έγκλημα, αυτό το ολοκαύτωμα. Παντού βρίσκουμε κομματάκια πτωμάτων, τέλεια τυλιγμένα και έτοιμα προς κατανάλωση, προϊόντα που θα καταλήξουν στα ψυγεία μας... και τελικά στο τραπέζι μας... και ίσως να τα φάμε καθώς θα παρακολουθούμε κάποια ανθρώπινη τραγωδία ή δολοφονία στην τηλεόραση.

Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον - Ο επιστημονικός πίθηκος

Σας ευχόμαστε καλό υπόλοιπο καλοκαιριού με μικρή ιστορία του Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον. Το διήγημα ήταν μέρος των «Μύθων», ωστόσο θεωρήθηκε προκλητικό για την εποχή του και παρέμεινε ανέκδοτο μέχρι πολύ πρόσφατα. Μτφ: Βίκη Ξηρακιά.

* * * * *
Ο επιστημονικός πίθηκος

Σε κάποιο νησάκι των Δυτικών Ινδιών, υπήρχε ένα σπίτι δίπλα σε ένα άλσος. Μέσα στο σπίτι κατοικούσε ένας ζωοτόμος και πάνω στα δέντρα μια ομάδα ανθρωποειδών πιθήκων. Το έφερε η τύχη και ένας εξ αυτών αιχμαλωτίστηκε από τον ζωοτόμο, ο οποίος τον φυλάκισε για λίγο καιρό μέσα σ’ ένα κλουβί στο εργαστήριο. Εκεί αυτός κατατρόμαξε απ’ όσα είδε και ενδιαφέρθηκε πολύ για όσα άκουσε· και καθώς είχε την τύχη να αποδράσει προτού έρθει η σειρά του (είχε τον αριθμό 701) και να επιστρέψει στην οικογένειά του έχοντας μόνο ένα ασήμαντο τραύμα στο πόδι, θεώρησε ότι σε γενικές γραμμές βγήκε κερδισμένος από την υπόθεση.

Αμέσως μετά την επιστροφή του αυτοανακηρύχτηκε σε δόκτορα και άρχισε να προβληματίζει τους γείτονές του με την ερώτηση: γιατί οι πίθηκοι δεν προοδεύουν;

«Δεν ξέρω τι σημαίνει πρόοδος», είπε ένας και πέταξε μια καρύδα στη γιαγιά του.

«Ούτε ξέρω ούτε και με νοιάζει», είπε ένας άλλος και αιωρήθηκε προς ένα γειτονικό δέντρο.

«Ω, σταματήστε πια!» φώναξε ένας τρίτος.

«Στο διάολο η πρόοδος!» είπε ο αρχηγός, ο οποίος ήταν ένας γέρος από τη φύση του συντηρητικός. «Προσπαθήστε να φέρεστε καλύτερα έτσι όπως είστε».

Όταν όμως ο επιστημονικός πίθηκος βρέθηκε μόνος με τα νεαρά αρσενικά, εισακούσθηκε με μεγαλύτερη προσοχή. «Ο άνθρωπος είναι απλώς ένας αναβαθμισμένος πίθηκος», είπε και κρεμάστηκε με την ουρά του από ένα ψηλό κλαδί. «Οι γεωλογικές καταγραφές είναι ατελείς, οπότε είναι αδύνατον να μάθουμε με σιγουριά πόσο χρόνο του πήρε να σηκωθεί όρθιος και πόσο χρόνο μπορεί να μας πάρει εμάς ν’ ακολουθήσουμε τα βήματά του. Παρ’ όλα αυτά, αν ριχτούμε με σθένος εν τω μέσω των πραγμάτων ενός δικού μου συστήματος, πιστεύω ότι μπορούμε να τους εκπλήξουμε όλους. Ο άνθρωπος έχασε αιώνες ασχολούμενος με τη θρησκεία, την ηθική, την ποίηση και άλλες ανοησίες. Πέρασαν αιώνες μέχρι να φτάσει στην ουσία της επιστήμης και άρχισε να εξασκεί τη ζωοτομία πολύ πρόσφατα. Εμείς θα το πάρουμε ανάποδα και θα ξεκινήσουμε με τη ζωοτομία».

«Μα τις καρύδες, τι στο καλό είναι η ζωοτομία;» ρώτησε ένας πίθηκος.

Ο γιατρός εξήγησε λεπτομερώς ό,τι είχε δει στο εργαστήριο· κάποιοι από τους ακροατές του ενθουσιάστηκαν, άλλοι καθόλου.

«Δεν έχω ξανακούσει κάτι τόσο κτηνώδες!» φώναξε ένας πίθηκος που είχε χάσει το ένα του αυτί σ’ έναν τσακωμό με τη θεία του.

«Και ποια είναι η χρησιμότητά της;» ρώτησε ένας άλλος.

«Μα δεν βλέπετε;» είπε ο δόκτωρ. «Εάν κάνουμε ζωοτομία σε ανθρώπους, θα μάθουμε πώς είναι φτιαγμένοι οι πίθηκοι κι έτσι θα προοδεύσουμε».

«Και γιατί να μην κάνουμε ζωοτομίες μεταξύ μας;» ρώτησε ένας από τους ακολούθους του, που ήταν πνεύμα αντιλογίας.
«Ντροπή σου!» είπε ο δόκτωρ. «Δεν θα καθίσω εδώ να ακούω τέτοιες κουβέντες, τουλάχιστον όχι δημοσίως».

«Αν χρησιμοποιούσαμε εγκληματίες;» ρώτησε ο διαφωνούντας.

«Είναι πολύ αμφίβολο ότι υπάρχει αυτό που λέμε σωστό ή λάθος: ποιος λοιπόν είναι εγκληματίας;» απάντησε ο δόκτωρ.

«Εξάλλου, ο κόσμος δεν θα επέτρεπε κάτι τέτοιο. Οι άνθρωποι μας κάνουν μια χαρά, είμαστε άλλωστε του ίδιου γένους».

«Είναι άδικο προς τους ανθρώπους αυτό», είπε ο πίθηκος με το ένα αυτί.

«Λοιπόν, κατ’ αρχάς», είπε ο δόκτωρ, «εκείνοι λένε πως εμείς δεν υποφέρουμε και μας αποκαλούν αυτόματα. Επομένως, έχω κάθε δικαίωμα να πω ακριβώς το ίδιο για εκείνους».

«Αυτό είναι ανοησία», είπε ο διαφωνούντας· «και πέραν αυτού είναι και αυτοκαταστροφικό. Εάν όντως δεν είναι παρά αυτόματα, τότε δεν μπορούν να μας μάθουν τίποτα για μας. Κι αν υπάρχει κάτι που μπορούν να μας μάθουν για μας, μα τις καρύδες! πρέπει να υποφέρουν».

«Συμφωνώ σε μεγάλο βαθμό με τον τρόπο σκέψης σου», είπε ο δόκτωρ, «και όντως η επιχειρηματολογία σου θα μπορούσε να δημοσιευθεί στα μηνιαία περιοδικά. Ας πούμε ότι όντως υποφέρουν. Λοιπόν, θα υποφέρουν προς όφελος μιας κατώτερης φυλής, η οποία χρειάζεται βοήθεια. Δεν υπάρχει τίποτα πιο δίκαιο από αυτό. Εξάλλου, αναμφίβολα θα κάνουμε ανακαλύψεις που θα αποδειχθούν χρήσιμες για μας».

«Μα πώς θα κάνουμε ανακαλύψεις», αναρωτήθηκε ο διαφωνούντας, «εάν δεν ξέρουμε τι ακριβώς ψάχνουμε;»

«Ο Θεός να ευλογήσει την ουρά μου!» φώναξε ο δόκτωρ με την αξιοπρέπειά του θιγμένη. «Πιστεύω ότι έχεις το λιγότερο επιστημονικό μυαλό από κάθε πίθηκο στις Προσήνεμες Νήσους! Να ξέρουμε τι ψάχνουμε, λέει! Η πραγματική επιστήμη δεν έχει καμία σχέση μ’ αυτό. Απλώς ζωοτομείς τυχαία και αν στην πορεία ανακαλύψεις κάτι, τότε ποιος θα εκπλαγεί περισσότερο από σένα;»

«Έχω και μία ακόμα αντίρρηση», είπε ο διαφωνούντας, «αν και, έχε υπόψη, δεν μπορώ ν’ αρνηθώ ότι θα ήταν τρομερά διασκεδαστικό. Ωστόσο, οι άνθρωποι είναι πολύ δυνατοί και έπειτα έχουν κι εκείνα τα όπλα».

«Και γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο θα χρησιμοποιήσουμε μωρά», κατέληξε ο δόκτωρ.

Το ίδιο απόγευμα ο δόκτωρ επέστρεψε στον κήπο του ζωοτόμου, έκλεψε ένα από τα ξυράφια του μέσα από το παράθυρο του εργαστηρίου και στο δεύτερο δρομολόγιο πήρε το μωρό του μέσα από την κούνια του παιδικού δωματίου.

Υπήρξε μεγάλη αναταραχή στις κορυφές των δέντρων. Ο πίθηκος με το ένα αυτί, ο οποίος είχε ευγενή φύση, κρατούσε τρυφερά το μωρό στην αγκαλιά του. Ένας άλλος έχωσε ξηρούς καρπούς μέσα στο στόμα του μωρού και εκνευρίστηκε όταν είδε ότι δεν μπορούσε να τους φάει. «Δεν καταλαβαίνει», είπε.

«Μακάρι να μην έκλαιγε», είπε ο πίθηκος με το ένα αυτί, «μοιάζει φρικτά με μαϊμού!» «Αυτά είναι παιδιάστικα πράγματα», είπε ο δόκτωρ. «Δωσ’ μου το ξυράφι».

Τότε όμως ο πίθηκος με το ένα αυτί λιγοψύχησε, έφτυσε τον δόκτορα και έτρεξε μαζί με το μωρό στην κορυφή του διπλανού δέντρου.

«Όχι!» φώναξε ο πίθηκος με το ένα αυτί, «να κάνεις ζωοτομία στον εαυτό σου!»

Τότε όλη η ομάδα άρχισε να κυνηγιέται και να ουρλιάζει, και ο θόρυβος προκάλεσε τον ερχομό του αρχηγού, που ήταν εκεί κοντά και σκότωνε ψύλλους.

«Τι συμβαίνει εδώ;» φώναξε ο αρχηγός. Μόλις του εξήγησαν, σκούπισε το μέτωπό του. «Μα τις μεγάλες καρύδες!» φώναξε, «ζω έναν εφιάλτη! Μπορούν οι πίθηκοι να ξεπέσουν σε αυτή τη βαρβαρότητα; Να επιστρέψετε το μωρό εκεί που το βρήκατε».

«Δεν έχεις επιστημονική σκέψη», είπε ο δόκτωρ.

«Δεν ξέρω αν διαθέτω επιστημονική σκέψη ή όχι», απάντησε ο αρχηγός, «αλλά διαθέτω ένα πολύ χοντρό ματσούκι και αν απλώσεις έστω ένα νύχι πάνω σ’ αυτό το μωρό, θα σου ανοίξω το κεφάλι στα δύο».

Επέστρεψαν λοιπόν το μωρό στο μπροστινό οικόπεδο του κήπου. Ο ζωοτόμος (που ήταν ένας καταξιωμένος οικογενειάρχης) ήταν πανευτυχής και από τη χαρά του άρχισε άλλα τρία πειράματα στο εργαστήριό του προτού τελειώσει η μέρα.

Τέσσερις τίγρεις σκότωσαν τον βασανιστή τους

Ένας από τους πιο διάσημους εκπαιδευτές - βασανιστές τίγρεων πήρε χθες αυτό που του άξιζε: οι τέσσερις τίγρεις που εκμεταλλευόταν, τον σκότωσαν μία ώρα πριν την παράσταση του τσίρκο Circo Orfei στην Ιταλία.

Ο Ετόρε Γουέμπερ, 61, έκανε πρόβα το νούμερο που θα παρουσίαζε, όταν μία από τις τίγρεις τον έριξε κάτω και οι άλλες τρεις του επιτέθηκαν και τον σκότωσαν. Οι τίγρεις έπαιζαν με το άψυχο σώμα του για τουλάχιστον μισή ώρα μπροστά στους σοκαρισμένους γιατρούς που δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι για να βοηθήσουν. Οι συνεργάτες του Γουέμπερ προσπάθησαν να απομακρύνουν τα ζώα αλλά χωρίς επιτυχία. Δυστυχώς δεν γνωρίζουμε τι απέγιναν οι τίγρεις.

πληροφορίες από: DailyMail

Η ιστορία της Ελπίδας

💬 Αναδημοσίευση από https://www.vrouvafarm.org

Η Ελπίδα αποδείχτηκε τελικά ότι ήταν πολύ τυχερό κορίτσι γιατί όλες οι συγκυρίες συνέπεσαν έτσι ώστε να μάθω γι’ αυτήν! Μέσα από το facebook συνάντησα τυχαία μια κοπέλα που ήθελε να πάρει μέρος στη συνάντηση μιας ομάδας του fb, τους Vegan Larissa, σε μια γειτονική πόλη. Συναντηθήκαμε, λοιπόν, και μου ανέφερε ότι δίπλα στο σπίτι που νοίκιαζε, ο ιδιοκτήτης της είχε πολλά οικόσιτα ζώα, ότι λόγω της ηλικίας του και του κόστους τους δεν μπορούσε πια να τα συντηρεί και είχε ήδη αρχίσει να τα ξεφορτώνεται ένα ένα σφάζοντάς τα για το κρέας τους... Είχε ήδη σφάξει ένα γουρούνι την περασμένη βδομάδα και τώρα ήταν η σειρά της Ελπίδας. Μετά από αυτήν θα πουλούσε ή θα σκότωνε δυο ελάφια. Μόλις το έμαθα, αναστατώθηκα πολύ κι από τη στιγμή που είδα «προσωπικά» την αγελάδα, άρχισα να σκέφτομαι τι θα μπορούσαμε να κάνουμε για να σωθούν τα υπόλοιπα ζώα. Δυστυχώς στην περίπτωση της Ελπίδας είχα μόνο 3-4 μέρες μέχρι τη μέρα που ο ιδιοκτήτης της είχε προγραμματίσει να τη σφάξει και να πουλήσει το κρέας της. 

Η ιδέα να ξεκινήσω μια σελίδα στο fb με σκοπό να μαζέψω τα χρήματα που χρειάζονταν για να την αγοράσω ήταν ίσως παρατραβηγμένη, αλλά δεν είχα τίποτα να χάσω... Ύστερα θα μπορούσα να την κρατήσω στην αυλή μας, αφού το σπίτι που νοικιάζουμε έχει πολύ ελεύθερο χώρο γύρω γύρω – γι’ αυτό και το νοικιάσαμε, για να μπορούμε να φροντίζουμε τα αδέσποτα. Αν όλα πήγαιναν καλά, θα έψαχνα ένα καταλληλότερο χώρο γι’ αυτήν – εν ανάγκη θα νοίκιαζα έναν.... Όσον αφορά τα ελάφια, επικοινώνησα με τη δασική υπηρεσία και διαμαρτυρήθηκα ότι είναι παράνομο να έχει κανείς στην κατοχή του αυτό το είδος ελαφιού. (Μερικές βδομάδες αργότερα έμαθα ότι τα ελάφια κατασχέθηκαν και ο ιδιοκτήτης τους αναγκάστηκε να πληρώσει πρόστιμο από 3000 ώς 5000 ευρώ!) Έφτιαξα, λοιπόν, τη σελίδα ελπίζοντας ότι θα κατάφερνα να συγκεντρώσω εγκαίρως τα χρήματα. Η ανταπόκριση του κοινού ήταν εκπληκτική! Ήταν τόσο άμεση που καταφέραμε να μαζέψουμε ολόκληρο το ποσό σε τέσσερις μόλις μέρες. 

Όλα έγιναν τόσο γρήγορα... δεν είχα το χρόνο να συνειδητοποιήσω τι θα είχα να αντιμετωπίσω από κει κι ύστερα! Δεν είχα καμιά εμπειρία από οικόσιτα ζώα, στην ουσία ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα αγελάδα «προσωπικά»! Προσπάθησα να πάρω πληροφορίες από τα καταστήματα τροφών για οικόσιτα ζώα ακόμη και από κτηνοτρόφους. Έμαθα έτσι μερικά πράγματα για τη διατροφή και τις συνήθειες των αγελάδων. Της αγόρασα σανό, ξεραμένο τριφύλλι κι ένα ειδικό μείγμα από σπασμένο καλαμπόκι, σόγια, βιταμίνες και ιχνοστοιχεία. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ να δέσω ή να περιορίσω την Ελπίδα... Αλλά μέσα σε λίγες μέρες ανακάλυψα ότι οι αγελάδες είναι ζωηρά πλάσματα, γεμάτα περιέργεια για το κάθε τι! Αυτό σήμαινε πολλές ζημιές.... δυστυχώς! Η Ελπίδα έφαγε όλα μας τα λουλούδια, «καθάρισε» τα αμπέλια και κάθε κλαδί ελιάς που μπορούσε να φτάσει... Μάσησε και κατέστρεψε πλαστικούς φράχτες, λάστιχα ποτίσματος και τέντες... Έσπασε ακόμη και μια βρύση που υπήρχε έξω γιατί είχε μάθει να την ανοίγει με τη γλώσσα της ώστε να απολαμβάνει το φρέσκο νεράκι. Έφαγε και το καλώδιο της κεραίας μας! Για να μην πούμε τις άλλες ζημιές που έκανε τρίβοντας παντού το κεφάλι της, προσπαθώντας μάλλον να ανακουφιστεί από τη φαγούρα που της προκαλούσαν τα κέρατά της που μεγάλωναν! (Τελικά έσπασε το ένα!). 

Μ’ ένα τόσο μεγάλο ζώο ακόμη και τα πιο απλά πράγματα γίνονταν πολύπλοκα! Μια από τις μεγάλες δυσκολίες ήταν φυσικά το καθημερινό καθάρισμα. Αφού η Ελπίδα δεν ήταν περιορισμένη σ’ ένα συγκεκριμένο χώρο, βρίσκαμε «τούρτες» κυριολεκτικά έξω από την πόρτα μας! Και μάλιστα ειδικά έξω από την πόρτα μας γιατί, όπως και οι σκύλοι και οι γάτες μας, η Ελπίδα περνούσε τον περισσότερο χρόνο της εκεί όπου μας έβλεπε περισσότερο. Μας περίμενε πάντα είτε έξω από την μπροστινή πόρτα είτε κάτω από το μπαλκόνι μας. 

Κάποιες φορές η κατάσταση ήταν μάλλον τραγική όσον αφορά το θέμα της υγιεινής Μια και ήταν χειμώνας – η Ελπίδα ήρθε να μείνει μαζί μας στα τέλη του Νοέμβρη του 2017 – της φτιάξαμε ένα στάβλο. Που επίσης χρειαζόταν καθημερινό καθάρισμα. Η καθημερινή μας ρουτίνα είχε ως εξής: Σηκωνόμασταν στις 6:30 για να τη βγάλουμε από το στάβλο της και να την ταΐσουμε, καθαρίζαμε το χώρο της και την αυλή μας, την ξαναταΐζαμε το μεσημέρι και το απόγευμα και κατά τη δύση του ήλιου τη βάζαμε στο σταύλο δελεάζοντάς την με καρότα. Στην αρχή τρελαινόταν γι αυτά! Η συγκατοίκηση απαιτούσε συμβιβασμούς κι από τις δυο πλευρές... Στην αρχή έπρεπε να κρατώ τα σκυλιά μας κλεισμένα γιατί έβλεπαν την Ελπίδα σαν εισβολέα και τη γάβγιζαν τρομάζοντάς την. Ευτυχώς τους πήρε μόνο μια βδομάδα να τη συνηθίσουν... μετά έπρεπε να βρώ τρόπους να τα κρατώ μακριά από τον καρπό της που όπως διαπίστωσα τον έβρισκαν νοστιμότατο Αλλά η ίδια η συγκατοίκηση πρόσφερε τόσα πολλά σε μένα και την οικογένειά μου! 

Νωρίς το πρωί η Ελπίδα άρχιζε ένα ξέφρενο τρεχαλητό από τη μια άκρη της αυλής στην άλλη και μας σκουντούσε με το κεφάλι της προσκαλώντας μας να παίξουμε μαζί της – πράγμα όχι και τόσο απλό αν λάβουμε υπόψη το μέγεθος και τη δύναμη της που δεν φαινόταν καν να αντιλαμβάνεται! Το μεσημέρι μηρύκαζε κάτω απ’ τον ήλιο κι όταν ζεσταινόταν έμπαινε στο στάβλο της. Καμιά φορά έπαιζε με τα σκυλιά και συχνά της άρεσε να ξαπλώνει δίπλα τους. 

Τη νύχτα, αφού σταματήσαμε να προσπαθούμε να τη βάλουμε στο στάβλο γιατί μας έκανε σαφές ότι δεν ήθελε να περνάει πια εκεί τη νύχτα της, άραζε κάτω από μια συγκεκριμένη ελιά κοντά στο μπαλκόνι μας και μηρύκαζε. Το πρωί τη βρίσκαμε σ’ ένα συγκεκριμένο σημείο του κτήματος απ’ όπου είχε θέα όλο το Βόλο! Της άρεσε να παίζει με το τρεχούμενο νερό με τη γλώσσα της και είχε μάθει ακόμα και να ανοίγει την πόρτα της αποθήκης! Έφτανε να την κοιτάξεις στα μάτια για να καταλάβεις τι ήθελε... φαΐ...χάδια ή απλώς παρέα. 

Η Julia Butterfly Hill κι ένα δέντρο που το έλεγαν Λούνα

Σήμερα θέλω να σας πω μια ιστορία...

“If you’re the only person left, as long as your hope is committed in action, then hope is alive in the world.”
― Julia Butterfly Hill

Το 1997 μία νεαρή βίγκαν ακτιβίστρια, η Julia "Butterfly" Hill , στην ηλικία των 23 ετών αποφάσισε να κάνει κάτι που θα άφηνε άφωνο όλο τον κόσμο. Έζησε για 738 ημέρες πάνω σε ένα δέντρο ύψους 55 μέτρων -το οποίο ονόμασε Luna- προκειμένου να σώσει από την ξυλεία ένα δάσος με σεκόγιες (πανύψηλα κωνοφόρα δέντρα που ζουν χιλιάδες χρόνια). Η Julia τα έβαλε με μία πανίσχυρη εταιρεία, την Pacific Lumber Company, που είχε αγοράσει την έκταση και είχε αρχίσει να την αποψιλώνει. Η κοπή των δέντρων είχε ήδη προκαλέσει κατολίσθηση περίπου ένα χρόνο πριν, καταστρέφοντας τα σπίτια των οικονομικά ασθενών ανθρώπων που ζούσαν στις παρυφές του δάσους, σκεπάζοντας τις περιουσίες τους κάτω από τόνους λάσπης και νερού.

Τα δέντρα σεκόγιες αποτελούν το σήμα κατατεθέν της πολιτείας της Καλιφόρνια. Η Τζούλια έζησε για δύο ολόκληρα χρόνια πάνω σε ένα από αυτά τα δέντρα προκειμένου να εξασφαλίσει τις διαπραγματεύσεις που θα έσωζαν το πολύτιμο δάσος από τα χέρια των κερδοσκόπων. Φυσικά αυτή η προσπάθειά της δεν ήταν εύκολη. Υποστηρικτές της έπρεπε να μπαίνουν κρυφά στο δάσος και να της ανεβάζουν εφόδια όπως τρόφιμα και νερό, αφού η Τζούλια δεν πάτησε το πόδι της στη γη για όλο αυτό το διάστημα. Για την ακρίβεια είχε πει πως δεν θα κατέβει αν δεν πάρει τις διαβεβαιώσεις πως το δάσος θα σωθεί. Ζούσε μόνη της πάνω σε μία αυτοσχέδια πλατφόρμα υπομένοντας καταιγίδες, κρύο, ανέμους και βροχή.

Η εταιρεία δεν έμεινε άπραγη φυσικά. Οι υλοτόμοι την απειλούσαν, την έβριζαν, έφεραν ελικόπτερα που πετούσαν γύρω από τη Λούνα, δημιουργώντας ρεύματα αέρα που πολλές φορές κόντεψαν να ρίξουν την Τζούλια κάτω, έκοβαν γειτονικά δέντρα για να της κάνουν πόλεμο νεύρων και απειλούσαν πως θα αρχίσουν να κόβουν και το δέντρο που χρησιμοποιούσε για σπίτι της.

Η Τζούλια πέρασε φοβερή σωματική ταλαιπωρία, πέρασε δύο χειμώνες πάνω στο δέντρο, με χιόνι και παγετό αλλά και απίστευτους ανέμους, αλλά δεν το έβαλε κάτω.Η ιστορία τελείωσε αίσια με την εταιρεία να υπογράφει συμφωνία με την ακτιβίστρια, και το δάσος να σώζεται. Μάλιστα η Τζούλια και ακτιβιστές από όλον τον κόσμο κατάφεραν να μαζέψουν το ποσό να αγοράσουν ένα μεγάλο κομμάτι γης που περιλάμβανε και τη Λούνα. Ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία του κινήματος των tree-sitters (καταληψίες δέντρων) που μία κατάληψη είχε τέτοιο αποτέλεσμα. Οι προηγούμενες πάντοτε έληγαν άδοξα, κυρίως λόγω έλλειψης ακτιβιστών που ήταν διατεθειμένοι να ζήσουν χειμώνα πάνω στο δέντρο υπό τόσο αντίξοες συνθήκες....

Δείτε ένα μικρό βίντεο
https://www.youtube.com/watch?v=8tsvJ1XaXvo

Διαβάστε το βιβλίο...είναι εκπληκτικό

https://www.goodreads.com/book/show/7803.The_Legacy_of_Luna

και επισκεφτείτε την ιστοσελίδα της οργάνωσης που δημιούργησε η ίδια: www.circleoflife.org