(από blog πάνω σε σκέψεις με αφορμή το Sexual Politics of Meat)
Οι γυναίκες και τα μη-ανθρώπινα ζώα στο πέρασμα των χρόνων είχαν πάνω κάτω μία κοινή πορεία ως προς ένα σημείο : Τα άτομα που ανήκουν σε αυτές τις δύο κατηγορίες, δεν έχουν το δικαίωμα να διαχειριστούν το σώμα τους όπως αυτά επιθυμούν. Και γι' αυτό κάθε γυναίκα που θέλει να ονομάζει τον εαυτό της φεμινίστρια ή αντισεξίστρια οφείλει να είναι βίγκαν. Οφείλει να κατανοήσει πως τα ζώα σήμερα δέχονται την καταπίεση που αυτή δέχεται και δεχόταν.
Έχετε δει πως περπατούν στον διάδρομο με το κρέας στο σούπερ-μάρκετ και κοιτούν τα κομμάτια και τα μέρη σώματος και κρίνουν αν έχουν καλό χρώμα και το σωστό μέγεθος; Ή στα ψυγεία με τα τυριά; Νιώθουν πως έχουν κάθε δικαίωμα να κρίνουν. Ούτως ή άλλως είναι απλά μέρη σωμάτων,
άψυχα, αποκομμένα από το σύνολο, και αν τα αγοράσεις έχεις κάθε νόμιμο δικαίωμα
να τα κάνεις ό,τι εσύ θέλεις.
Αυτό συμβαίνει και με κάθε γυναίκα που περπατά στον δρόμο.
Οι άντρες (και για να δέσω περισσότερο την αναλογία, οι περισσότεροι κτηνοτρόφοι είναι άνδρες) πιστεύουν πως έχουν το δικαίωμα να κρίνουν το σώμα μίας γυναίκας. Και χρησιμοποιούν χιλιάδες δικαιολογίες γι' αυτό: "Ε, γιατί ντύνεται έτσι αν δεν θέλει να την κοιτούν;" ή "Έλα τώρα που δεν τους αρέσει που τις πειράζουμε ή κοιτάμε, τα θέλουν!" Η υποσυνείδητη ιδέα πίσω από αυτή τη συμπεριφορά είναι πως το σώμα μίας γυναίκας είναι δημόσια περιουσία και θέαμα, μέχρι να το 'καπαρώσει' κάποιος. Τότε η γυναίκα ανήκει σε κάποιον άλλον, και οφείλει ο άνδρας να σεβαστεί
την κυριαρχία του άλλου άνδρα στον χώρο.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με τα μη-ανθρώπινα ζώα. Τα ζώα είναι 'οικονομικές μονάδες' , μηχανές που η μόνη τους χρησιμότητα είναι να πουλήσουν (είτε τα σώματά τους, τα παιδιά τους, το γάλα ή τα αυγά τους) , για να προσφέρουν ευχαρίστηση στον καταναλωτή. Με τον ίδιο τρόπο, οι γυναίκες αντιμετωπίζονται ακόμη ως σύμβολο στάτους και ιδιοκτησία που η μόνη τους χρησιμότητα είναι να προσφέρουν ευχαρίστηση στον 'καταναλωτή' (σύζυγο, φίλο, πατέρα).
Πράγματι, η οικονομική εξάρτηση της γυναίκας από τον άντρα έχει μειωθεί (τουλάχιστον στις δυτικές κοινωνίες) με το δικαίωμα της γυναίκες στην εργασία, αλλά στην ουσία η γυναίκα δεν έχει τις ίδιες ευκαιρίες. Αν σχεδιάζουν να αποκτήσουν παιδί, συχνά τους αρνούνται την εργασία. Ένας άντρας κερδίζει μία δουλειά πολύ πιο εύκολα από μία γυναίκα ακόμη και αν έχουν τα ίδια προσόντα, ενώ η ανισότητα των μισθών ισχύει ακόμη.
Παραμένει δυστυχώς γεγονός πως όλες οι γυναίκες σε διαφορετικές περιόδους της ζωής τους, θα βρεθούν υπόλογες για τις επιλογές τους και αντικείμενο αποδοχής ή όχι από τους άνδρες του περιβάλλοντός τους και της κοινωνίας. Κάποιες φορές έχει να κάνει με το σώμα τους, άλλες με τη συμπεριφορά τους, άλλες με τις απόψεις τους.
Τα μη-ανθρώπινα ζώα και το δικαίωμά τους στην αυτοδιάθεση του σώματός τους καταπατείται καθημερινά. Τα ζώα καταλήγουν σε δημοπρασίες όπου τους δίνεται τιμή ανάλογα με το πόσα κιλά ζυγίζουν και παίρνουν αξία ανάλογα με το πόσο 'ελκυστικά' είναι για τους καταναλωτές. Με τον ίδιο τρόπο οι γυναίκες κρίνονται από τα σώματά τους : Πως ντύνονται, πως περπατούν, πόσο λεπτές είναι, πόσο βάφονται - και όσο καλύτερη η εμφάνισή τους, τόσο πιο κατάλληλες προς κατανάλωση από το αντρικό κοινό θεωρούνται.
Γυναίκες και ζώα αντιμετωπίζονται ως ιδιοκτησία που μπορούν να πουληθούν και να αγοραστούν. Μάλιστα η κοινωνία περιμένει από τις γυναίκες να πουλήσουν τον εαυτό τους, να τον διαφημίσουν και να ευχαριστιούνται την εκμετάλλευσή τους από τους άνδρες. Και αν κρίνει κανείς από τις διαφημίσεις για κρέας, όπου χαρούμενα γουρούνια κρατούνε δίσκους με παϊδάκια, και κοτόπουλα που χαίρονται που οι καταναλωτές τα προτιμούν και τα τρώνε, θα κατανοήσει πως οι ομοιότητες είναι πολλές με τη 'διαφήμιση' των γυναικών..
Όπως και να 'χει, η κατάσταση παραμένει η ίδια : Και οι γυναίκες και τα μη-ανθρώπινα ζώα δεν έχουν το δικαίωμα να έχουν τον έλεγχο των σωμάτων τους. Ακόμη...
Προτεινόμενο βιβλίο : The Sexual Politics of Meat της Carol J. Adams.
Οι γυναίκες και τα μη-ανθρώπινα ζώα στο πέρασμα των χρόνων είχαν πάνω κάτω μία κοινή πορεία ως προς ένα σημείο : Τα άτομα που ανήκουν σε αυτές τις δύο κατηγορίες, δεν έχουν το δικαίωμα να διαχειριστούν το σώμα τους όπως αυτά επιθυμούν. Και γι' αυτό κάθε γυναίκα που θέλει να ονομάζει τον εαυτό της φεμινίστρια ή αντισεξίστρια οφείλει να είναι βίγκαν. Οφείλει να κατανοήσει πως τα ζώα σήμερα δέχονται την καταπίεση που αυτή δέχεται και δεχόταν.
Έχετε δει πως περπατούν στον διάδρομο με το κρέας στο σούπερ-μάρκετ και κοιτούν τα κομμάτια και τα μέρη σώματος και κρίνουν αν έχουν καλό χρώμα και το σωστό μέγεθος; Ή στα ψυγεία με τα τυριά; Νιώθουν πως έχουν κάθε δικαίωμα να κρίνουν. Ούτως ή άλλως είναι απλά μέρη σωμάτων,
άψυχα, αποκομμένα από το σύνολο, και αν τα αγοράσεις έχεις κάθε νόμιμο δικαίωμα
να τα κάνεις ό,τι εσύ θέλεις.
Αυτό συμβαίνει και με κάθε γυναίκα που περπατά στον δρόμο.
Οι άντρες (και για να δέσω περισσότερο την αναλογία, οι περισσότεροι κτηνοτρόφοι είναι άνδρες) πιστεύουν πως έχουν το δικαίωμα να κρίνουν το σώμα μίας γυναίκας. Και χρησιμοποιούν χιλιάδες δικαιολογίες γι' αυτό: "Ε, γιατί ντύνεται έτσι αν δεν θέλει να την κοιτούν;" ή "Έλα τώρα που δεν τους αρέσει που τις πειράζουμε ή κοιτάμε, τα θέλουν!" Η υποσυνείδητη ιδέα πίσω από αυτή τη συμπεριφορά είναι πως το σώμα μίας γυναίκας είναι δημόσια περιουσία και θέαμα, μέχρι να το 'καπαρώσει' κάποιος. Τότε η γυναίκα ανήκει σε κάποιον άλλον, και οφείλει ο άνδρας να σεβαστεί
την κυριαρχία του άλλου άνδρα στον χώρο.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με τα μη-ανθρώπινα ζώα. Τα ζώα είναι 'οικονομικές μονάδες' , μηχανές που η μόνη τους χρησιμότητα είναι να πουλήσουν (είτε τα σώματά τους, τα παιδιά τους, το γάλα ή τα αυγά τους) , για να προσφέρουν ευχαρίστηση στον καταναλωτή. Με τον ίδιο τρόπο, οι γυναίκες αντιμετωπίζονται ακόμη ως σύμβολο στάτους και ιδιοκτησία που η μόνη τους χρησιμότητα είναι να προσφέρουν ευχαρίστηση στον 'καταναλωτή' (σύζυγο, φίλο, πατέρα).
Πράγματι, η οικονομική εξάρτηση της γυναίκας από τον άντρα έχει μειωθεί (τουλάχιστον στις δυτικές κοινωνίες) με το δικαίωμα της γυναίκες στην εργασία, αλλά στην ουσία η γυναίκα δεν έχει τις ίδιες ευκαιρίες. Αν σχεδιάζουν να αποκτήσουν παιδί, συχνά τους αρνούνται την εργασία. Ένας άντρας κερδίζει μία δουλειά πολύ πιο εύκολα από μία γυναίκα ακόμη και αν έχουν τα ίδια προσόντα, ενώ η ανισότητα των μισθών ισχύει ακόμη.
Παραμένει δυστυχώς γεγονός πως όλες οι γυναίκες σε διαφορετικές περιόδους της ζωής τους, θα βρεθούν υπόλογες για τις επιλογές τους και αντικείμενο αποδοχής ή όχι από τους άνδρες του περιβάλλοντός τους και της κοινωνίας. Κάποιες φορές έχει να κάνει με το σώμα τους, άλλες με τη συμπεριφορά τους, άλλες με τις απόψεις τους.
Τα μη-ανθρώπινα ζώα και το δικαίωμά τους στην αυτοδιάθεση του σώματός τους καταπατείται καθημερινά. Τα ζώα καταλήγουν σε δημοπρασίες όπου τους δίνεται τιμή ανάλογα με το πόσα κιλά ζυγίζουν και παίρνουν αξία ανάλογα με το πόσο 'ελκυστικά' είναι για τους καταναλωτές. Με τον ίδιο τρόπο οι γυναίκες κρίνονται από τα σώματά τους : Πως ντύνονται, πως περπατούν, πόσο λεπτές είναι, πόσο βάφονται - και όσο καλύτερη η εμφάνισή τους, τόσο πιο κατάλληλες προς κατανάλωση από το αντρικό κοινό θεωρούνται.
Γυναίκες και ζώα αντιμετωπίζονται ως ιδιοκτησία που μπορούν να πουληθούν και να αγοραστούν. Μάλιστα η κοινωνία περιμένει από τις γυναίκες να πουλήσουν τον εαυτό τους, να τον διαφημίσουν και να ευχαριστιούνται την εκμετάλλευσή τους από τους άνδρες. Και αν κρίνει κανείς από τις διαφημίσεις για κρέας, όπου χαρούμενα γουρούνια κρατούνε δίσκους με παϊδάκια, και κοτόπουλα που χαίρονται που οι καταναλωτές τα προτιμούν και τα τρώνε, θα κατανοήσει πως οι ομοιότητες είναι πολλές με τη 'διαφήμιση' των γυναικών..
Όπως και να 'χει, η κατάσταση παραμένει η ίδια : Και οι γυναίκες και τα μη-ανθρώπινα ζώα δεν έχουν το δικαίωμα να έχουν τον έλεγχο των σωμάτων τους. Ακόμη...
Προτεινόμενο βιβλίο : The Sexual Politics of Meat της Carol J. Adams.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου