Ο ΠΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟΣ ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ

Ο ΠΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟΣ ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ

22 Νοε 2018

Η Julia Butterfly Hill κι ένα δέντρο που το έλεγαν Λούνα

Σήμερα θέλω να σας πω μια ιστορία...

“If you’re the only person left, as long as your hope is committed in action, then hope is alive in the world.”
― Julia Butterfly Hill





Το 1997 μία νεαρή βίγκαν ακτιβίστρια, η Julia "Butterfly" Hill , στην ηλικία των 23 ετών αποφάσισε να κάνει κάτι που θα άφηνε άφωνο όλο τον κόσμο. Έζησε για 738 ημέρες πάνω σε ένα δέντρο ύψους 55 μέτρων -το οποίο ονόμασε Luna- προκειμένου να σώσει από την ξυλεία ένα δάσος με σεκόγιες (πανύψηλα κωνοφόρα δέντρα που ζουν χιλιάδες χρόνια). Η Julia τα έβαλε με μία πανίσχυρη εταιρεία, την Pacific Lumber Company, που είχε αγοράσει την έκταση και είχε αρχίσει να την αποψιλώνει. Η κοπή των δέντρων είχε ήδη προκαλέσει κατολίσθηση περίπου ένα χρόνο πριν, καταστρέφοντας τα σπίτια των οικονομικά ασθενών ανθρώπων που ζούσαν στις παρυφές του δάσους, σκεπάζοντας τις περιουσίες τους κάτω από τόνους λάσπης και νερού.

Τα δέντρα σεκόγιες αποτελούν το σήμα κατατεθέν της πολιτείας της Καλιφόρνια. Η Τζούλια έζησε για δύο ολόκληρα χρόνια πάνω σε ένα από αυτά τα δέντρα προκειμένου να εξασφαλίσει τις διαπραγματεύσεις που θα έσωζαν το πολύτιμο δάσος από τα χέρια των κερδοσκόπων. Φυσικά αυτή η προσπάθειά της δεν ήταν εύκολη. Υποστηρικτές της έπρεπε να μπαίνουν κρυφά στο δάσος και να της ανεβάζουν εφόδια όπως τρόφιμα και νερό, αφού η Τζούλια δεν πάτησε το πόδι της στη γη για όλο αυτό το διάστημα. Για την ακρίβεια είχε πει πως δεν θα κατέβει αν δεν πάρει τις διαβεβαιώσεις πως το δάσος θα σωθεί. Ζούσε μόνη της πάνω σε μία αυτοσχέδια πλατφόρμα υπομένοντας καταιγίδες, κρύο, ανέμους και βροχή.

Η εταιρεία δεν έμεινε άπραγη φυσικά. Οι υλοτόμοι την απειλούσαν, την έβριζαν, έφεραν ελικόπτερα που πετούσαν γύρω από τη Λούνα, δημιουργώντας ρεύματα αέρα που πολλές φορές κόντεψαν να ρίξουν την Τζούλια κάτω, έκοβαν γειτονικά δέντρα για να της κάνουν πόλεμο νεύρων και απειλούσαν πως θα αρχίσουν να κόβουν και το δέντρο που χρησιμοποιούσε για σπίτι της.

Η Τζούλια πέρασε φοβερή σωματική ταλαιπωρία, πέρασε δύο χειμώνες πάνω στο δέντρο, με χιόνι και παγετό αλλά και απίστευτους ανέμους, αλλά δεν το έβαλε κάτω.Η ιστορία τελείωσε αίσια με την εταιρεία να υπογράφει συμφωνία με την ακτιβίστρια, και το δάσος να σώζεται. Μάλιστα η Τζούλια και ακτιβιστές από όλον τον κόσμο κατάφεραν να μαζέψουν το ποσό να αγοράσουν ένα μεγάλο κομμάτι γης που περιλάμβανε και τη Λούνα. Ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία του κινήματος των tree-sitters (καταληψίες δέντρων) που μία κατάληψη είχε τέτοιο αποτέλεσμα. Οι προηγούμενες πάντοτε έληγαν άδοξα, κυρίως λόγω έλλειψης ακτιβιστών που ήταν διατεθειμένοι να ζήσουν χειμώνα πάνω στο δέντρο υπό τόσο αντίξοες συνθήκες....

Δείτε ένα μικρό βίντεο
https://www.youtube.com/watch?v=8tsvJ1XaXvo

Διαβάστε το βιβλίο...είναι εκπληκτικό

https://www.goodreads.com/book/show/7803.The_Legacy_of_Luna

και επισκεφτείτε την ιστοσελίδα της οργάνωσης που δημιούργησε η ίδια: www.circleoflife.org

12 Αυγ 2018

Δεν υπάρχει σωστός τρόπος για να κοιτάξουμε ένα ζώο σε ζωολογικό κήπο

Αναδημοσίευση από : https://thepressproject.gr/zin16/details.php?aid=131831

Στις 20 Ιουνίου η ομάδα Stop Attica Zoological Park Dolphinarium έφερε στη δημοσιότητα σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης μια «δωρεά» ύψους 5.000 ευρώ που έκανε το Αττικό Πάρκο στο Α.Τ. Σπάτων, το οποίο είναι το αρμόδιο αστυνομικό τμήμα για τη διεξαγωγή ελέγχων στο Αττικό Πάρκο για παρατυπίες, ενώ στις 4 Ιουλίου δημοσίευσε μια ακόμα «δωρεά» από το Αττικό Πάρκο προς την τροχαία βορειονατολικής Αττικής ύψους 1.500 ευρώ.
Τα δύο περιστατικά συνέβησαν κατ’ αντιστοιχία τον Απρίλιο και τον Δεκέμβριο του 2017. Λίγο η κανονικοποίηση της διαφθοράς, λίγο ότι η είδηση δεν αφορά ανθρώπους αλλά ζώα, με εξαίρεση τη ζωοφιλική ιστοσελίδα zoosos.gr κανένα μικρό ή μεγάλο ειδησεογραφικό μέσο δεν ενδιαφέρθηκε να αναπαράγει την είδηση.

Αν ο Λεσουέρ έχει τη δυνατότητα να μοιράζει πεντοχίλιαρα σε αστυνομικά τμήματα κατ’ αυτό τον τρόπο, είναι να αναρωτιέται κανείς πόσα χρήματα έχει δώσει όλα αυτά τα χρόνια σε δημοσιογράφους για να εξασφαλίζει την καλή εικόνα της επιχείρησής του προς τα έξω. Είναι ενδεικτικό του θέματος ότι ελάχιστες μέρες μετά την αποκρυμμένη είδηση της «δωρεάς» στο Α.Τ. Σπάτων, στη Lifo, στο Newsbeast, στο Gossip tv και άλλες αντίστοιχου επιπέδου σελίδες αναρτήθηκαν εγκωμιαστικά και διαφημιστικά κείμενα για το Αττικό Ζωολογικό Πάρκο Α.Ε.

Σε μια χώρα όπου οι αρμόδιοι φορείς διέθεταν στοιχειώδη αξιοπρέπεια, θα διεξαγόταν ήδη έρευνα για το περιστατικό. Πώς να γίνει όμως κάτι τέτοιο για μια νομότυπη ενέργεια όταν δεν έχει υπάρξει καμία επέμβαση για τις τόσες παρανομίες του Αττικού Πάρκου τα τελευταία χρόνια; Μέχρι σήμερα έχουν υπάρξει σημαντικοί λόγοι να μπει λουκέτο στο δελφινάριο του Αττικού Πάρκου αλλά οι αρχές επέλεξαν προκλητικά να μην το κάνουν. Αντί αυτού, την τελευταία δεκαετία όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις έχουν φροντίσει να αβαντάρουν προκλητικά την επιχείρηση, να την εξαιρέσουν με φωτογραφική διάταξη από τον σχετικό απαγορευτικό νόμο περί παραστάσεων με ζώα, να αφήσουν ανενόχλητη τη διεξαγωγή παράνομων παραστάσεων και να της επιτρέψουν να έχει στην κατοχή της ζώα που αιχμαλωτίστηκαν στο φυσικό τους περιβάλλον (και συγκεκριμένα στη Μαύρη Θάλασσα). Την επόμενη φορά που θα εξοργιστείτε με τη σφαγή των δελφινιών στο Ταϊτζί, θυμηθείτε ότι τα μωρά δελφίνια αιχμαλωτίζονται και πωλούνται σε επιχειρήσεις όπως το Αττικό Πάρκο.

Το Αττικό Πάρκο συνηθίζει να απαντάει στις επιθέσεις που δέχεται κατηγορώντας τους επικριτές του για κρυφή ατζέντα και τονίζοντας πόσο μεγάλη σημασία έχει για τους ίδιους η ευζωία των έγκλειστων ζώων. Ας γίνει σαφές λοιπόν πως η κριτική που ασκείται στην εταιρεία προέρχεται από τη θέση της απελευθέρωσης των ζώων και αυτό δεν ήταν ποτέ μυστικό. Η θεωρία της απελευθέρωσης των ζώων είναι εκ διαμέτρου αντίθετη με την ευζωία των ζώων, η οποία το μόνο που ουσιαστικά καταφέρνει είναι να καθιερώνει την ιδιοποίηση των ζώων από τους ανθρώπους προς εκπλήρωση των (οικονομικών, κατά βάση) συμφερόντων των τελευταίων. Ο ασπασμός αυτής της οπτικής συνεπάγεται ότι δεν μας ενδιαφέρει εάν η πισίνα έχει πολύ χλώριο, εάν τα ζώα σιτίζονται επαρκώς ή εάν τα κλουβιά είναι αρκετά μεγάλα: αυτό που μας ενδιαφέρει και επιδιώκουμε είναι να αδειάσουν τα κλουβιά, όχι να γίνουν μεγαλύτερα. Ως εκ τούτου, το πρόβλημα με το Αττικό Πάρκο δεν είναι μόνο οι παραστάσεις των δελφινιών αλλά καθαυτή η οντότητά του ως ζωολογικού κήπου, η οποία, πέραν της προφανούς αντικειμενοποίησης των ζώων, εγείρει ένα ακόμα ζήτημα που εντοπίζεται σε ένα ιστορικό πλαίσιο ιδιαίτερα φορτισμένο.

Οι σύγχρονοι ζωολογικοί κήποι μπήκαν στη δημόσια σφαίρα έχοντας έναν πολύ συγκεκριμένο σκοπό: την επίδειξη τροπαίων από τις κατακτημένες χώρες. Αυτοί οι χώροι, γεμάτοι με εξωτικά ζώα, εξωτικά φυτά και πολλές φορές με εξωτικούς ανθρώπους, λειτούργησαν ως παραδειγματικές αφηγήσεις δυτικής υπεροχής τόσο απέναντι στους υποανάπτυκτους υποτελείς των αποικιών όσο και απέναντι στη φύση εν γένει. Το τέλος της εποχής των αυτοκρατοριών και η εξασθένηση του αποικιοκρατισμού προκάλεσε στους ζωολογικούς κήπους μια αναμενόμενη κρίση ταυτότητας. Για να συνεχίσουν αυτοί οι χώροι να υφίστανται υπό τις νέες συνθήκες ήταν αναγκαίο να υπάρξει μια αλλαγή της ιδιότητάς τους, έστω και επιφανειακή. Κατ’ αυτό τον τρόπο, η προβολή των ζωολογικών κήπων έπαψε να γίνεται με όρους έκθεσης και συνεχίστηκε με τις γνωστές προφάσεις περί επιμόρφωσης του κοινού και διατήρησης ατόμων ειδών υπό εξαφάνιση. Προφανώς, μια τέτοια ρηχή προσέγγιση που καταπιάνεται με το αποτέλεσμα και εθελοτυφλεί απέναντι στις αιτίες της εξάλειψης των ειδών (με κυριότερη την καταστροφή των βιοτόπων τους λόγω της κτηνοτροφίας), αδυνατεί να σταθεί απέναντι σε ουσιαστική κριτική. Επιπλέον, όπως πολύ όμορφα έχει καταδείξει ο Τζον Μπέρτζερ, δεν υπάρχει σωστός τρόπος για να κοιτάξουμε ένα ζώο μέσα σε έναν ζωολογικό κήπο, πόσο μάλλον να μάθουμε κάτι από αυτό.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο αναδιαμόρφωσης, τις τελευταίες δεκαετίες μεγάλοι ζωολογικοί κήποι ανά τον κόσμο έχουν κάνει προσπάθειες να δημιουργήσουν στις επιχειρήσεις τους συνθήκες της λεγόμενης πειστικής αληθοφάνειας -μια ανάγκη που όσο περισσότερο απομακρύνεται ο άνθρωπος από τη φύση τόσο πιο μεγάλη γίνεται- και αυτό το μοντέλο φαίνεται να ακολουθεί και το Αττικό Πάρκο: αποφεύγοντας όσο γίνεται τη χρήση μίζερων κλουβιών για τα μεγάλα θηλαστικά και μειώνοντας το ύψος των φραχτών, χρησιμοποιώντας τάφρους για την ασφάλεια των θεατών, επιτρέποντας στα ζώα να κινηθούν σε μεγαλύτερους χώρους απ’ ό,τι συνηθιζόταν στο παρελθόν, φροντίζοντας επιμελώς την καθαριότητα του χώρου, με τη χρήση πέτρας και ξύλου στον περιβάλλοντα χώρο να προσδίδει μια αίσθηση φυσικότητας στον χώρο, αποσύροντας τη λέξη «παράσταση» όσον αφορά το σόου των δελφινιών και χρησιμοποιώντας τη φράση «πρόγραμμα περιβαλλοντικής εκπαίδευσης», αποποιούμενο μέχρι και τον αρνητικά φορτισμένο τίτλο του «ζωολογικού κήπου» όπου είναι δυνατόν, το Αττικό Ζωολογικό Πάρκο Α.Ε. είναι ένας χαρακτηριστικά μοντέρνος ζωολογικός κήπος.

Δεν είναι σκοπός του παρόντος κειμένου να αποδομηθούν τα σαθρά αντιεπιστημονικά και από πολλές οπτικές προβληματικά επιχειρήματα υπέρ των ζωολογικών κήπων που προβάλλουν όσοι πλουτίζουν από αυτούς. Αυτό που έχει σημασία να υπογραμμιστεί είναι ότι στο τέλος, παρά τα σημειολογικά παιχνίδια, ο εγκλεισμός παραμένει εγκλεισμός. Η αρπαγή αισθανόμενων όντων από το φυσικό τους περιβάλλον και την οικογένειά τους συνεχίζει να υφίσταται και τα φυλακισμένα καταθλιπτικά ζώα, μπαγιάτικα εθνολογικά εκθέματα της αποικιοκρατικής εποχής -αν δεν περιληφθούν στα σύγχρονα Aktion Τ-4 που σκοτώνουν χιλιάδες ζώα κάθε χρόνο για λόγους «γενετικής ποικιλομορφίας» όπως αναφέρει η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση Ζωολογικών Κήπων και Ενυδρείων στην οποία ανήκει και το Αττικό Πάρκο- συνεχίζουν να αποτελούν αντικείμενο πλουτισμού καιροσκόπων επιχειρηματιών και να αντανακλούν το σκοτεινό ευρωπαϊκό παρελθόν. Φέτος μπορεί να έκλεισαν 60 χρόνια από την τελευταία παρουσία ανθρώπινου όντος μέσα σε κλουβί ζωολογικού κήπου αλλά οι δομές αυτών των χώρων παραμένουν απαράλλαχτοι, όπως απαράλλαχτες παραμένουν και οι αφηγήσεις τους.

Αντί κατακλείδας, μια παρατήρηση: τα τελευταία χρόνια ακούμε διαρκώς ότι η κρίση στην Ελλάδα είναι πρωτίστως αξιακή. Απ’ ότι φαίνεται το τι ακριβώς μπορεί να εννοεί ο καθένας λέγοντας κάτι τέτοιο είναι πάρα πολύ σχετικό, ο Τζακ Λόντον όμως κάποτε είχε πει ότι «η βαναυσότητα, ως τέχνη, έφτασε στην κορύφωσή της με τις παραστάσεις εκπαιδευμένων ζώων». Καμία αξιακή κρίση δεν θα ξεπεραστεί ενόσω λειτουργούν τέτοιες επιχειρήσεις. Από τα μίντια που δέχονται να διαφημίσουν μια τέτοια επιχείρηση και από τον κόσμο που την στηρίζει οικονομικά, μέχρι όλες ανεξαιρέτως τις κυβερνήσεις της τελευταίας δεκαετίας που έδειξαν προκλητική ανοχή στις παρανομίες του Αττικού Πάρκου και μέχρι τις οργανώσεις που συνεργάζονται ανοιχτά μαζί του (βλ. Anima, MOm, αρίων), υπάρχει συνευθύνη – για ό,τι φριχτό έχει συμβεί και το γνωρίζουμε (όπως η σύλληψη δελφινιών στο φυσικό τους περιβάλλον και ο θάνατός τους στις πισίνες του Αττικού Πάρκου) και φυσικά για ό,τι έχει συμβεί και δεν θα το μάθουμε ποτέ. Είναι κατανοητό ότι κάποιος κόσμος δεν γνωρίζει τι είναι ένας ζωολογικός κήπος ή δεν αντιλαμβάνεται τι είναι αυτό που βλέπει όταν τον επισκέπτεται. Αυτούς τους ανθρώπους οφείλουμε να τους ενημερώσουμε. Όσον αφορά όμως αυτό το διαπλεκόμενο σύμπλεγμα που στηρίζει το Αττικό Πάρκο, δεν μπορούμε παρά να είμαστε κάθετα εναντιωμένοι απέναντί του.

10 Αυγ 2018

Η πρώτη διάσωση αγελάδας στην Ελλάδα

Αναδημοσίευση από το blog: Meat is Weird
https://meatisweird.com/elpida-diasosmeni-agelada/



Ελπίδα: Η Πρώτη Διασωσμένη Αγελάδα

Συνήθως γνωρίζουμε για διασωσμένα σκυλάκια ή γατάκια. Βλέπουμε αγγελίες για ζώα που σώθηκαν την τελευταία στιγμή από το θάνατο και ψάχνουν το παντοντινό τους σπίτι. Κάτι αντίστοιχο συνέβη όμως και με την Ελπίδα που σώθηκε λίγο πριν τη σφαγή της και έφτασε τελικά στο μέρος που θα ζήσει την υπόλοιπη ζωή της ελεύθερη. Τίποτα από όλα αυτά δε θα είχε γίνει πραγματικότητα χωρίς την αποφασιστικότητα και την επιμονή της γυναίκας που της έσωσε τη ζωή, της Κωνσταντίνας Πέγιου. Μιλήσαμε λοιπόν με την Κωνσταντίνα για να μας πει πώς τελικά η Ελπίδα έγινε η πρώτη διασωσμένη αγελάδα στην Ελλάδα.

Κωνσταντίνα, πώς ξεκίνησε η ιστορία της Ελπίδας;

Η πρώτη επαφή έγινε μέσω μιας κοπέλας από το Vegan Larissa. Έμαθα πως ο ηλικιωμένος σπιτονοικοκύρης της δε μπορούσε πια να συντηρεί τα ζώα που είχε και είχε αρχίσει να τα σφάζει. Είχε ήδη σφάξει ένα γουρουνάκι και η Ελπίδα θα έπαιρνε σειρά μετά από 4 ημέρες. Το ίδιο θα συνέβαινε και με 2 ελάφια που είχε στην κατοχή του αλλά κατασχέθηκαν από το δασαρχείο μετά από καταγγελία μου. Καθώς φιλοξενώ και άλλα ζώα στην αυλή μου, σκέφτηκα πως θα μπορούσα να πάρω και την Ελπίδα εκεί για αρχή.
Πώς έφτασε όμως στην αυλή σου;

Υπήρχαν διάφοροι τρόποι για να γίνει αυτό αλλά τελικά αποφάσισα πως ο μοναδικός ρεαλιστικός τρόπος ήταν η αγορά της. Το κόστος ήταν 700€ και σκέφτηκα πως ίσως μια λύση θα ήταν να φτιάξω μια σελίδα στο Facebook και να μαζέψω τα χρήματα από εκεί. Παράτολμη οπωσδήποτε αλλά δούλεψε. Τα χρήματα μαζεύτηκαν μέσα σε 4 ημέρες παρόλο που δεν υπήρξε στήριξη από τις μεγάλες vegan ομάδες. Η ανταπόκριση όμως του κόσμου ήταν θεαματική και έτσι καταφέραμε να αγοράσουμε την Ελπίδα και να τη μεταφέρουμε στην αυλή μας.

Και εσύ τι γνώριζες από αγελάδες τότε;


Δε γνώριζα τίποτα. Ουσιαστικά ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα αγελάδα από τόσο κοντά, όπως οι περισσότεροι άνθρωποι. Ξαφνικά έπρεπε να μάθω πολλά πράγματα. Προσπάθησα να συγκεντρώσω πληροφορίες από καταστήματα ζωοτροφών, ακόμη και από εκτροφείς. Αν και μου είχανε πει να της δίνω σανό και τριφύλλι, το Ελπιδάκι δεν τίμησε ποτέ το σανό. Έτσι τον πρώτο καιρό με συμβούλεψαν να της δίνω και φύραμα «πάχυνσης». Μην ξεχνάμε πως όσοι γνώριζαν από αγελάδες και μου έδιναν συμβουλές ήταν άνθρωποι που είχαν το κέρδος στο μυαλό τους.

Πώς είναι η συμβίωση με μια αγελάδα;

Ανακάλυψα πως οι αγελάδες είναι δραστήρια και γεμάτα περιέργεια πλάσματα. Αυτό σήμαινε πολλές ζημιές.. Έφαγε όλα τα λουλούδια μας, «καθάρισε» τις κληματαριές και όσα κλαδιά ελιάς έφτανε. Η συμβίωση χρειάστηκε προσαρμογή από όλες τις πλευρές. Στην αρχή αναγκάστηκα να έχω δεμένα τα σκυλιά μας γιατί την είδανε σαν εισβολέα και της γαβγίζανε με συνέπεια να τρομάζει. Ευτυχώς, μέσα στο διάστημα μιας βδομάδας περίπου την συνηθίσανε και μετά έπρεπε να βρίσκω τρόπους να μην της τρώνε το φύραμα που όπως ανακάλυψα άρεσε πολύ και σ’ εκείνα!

Αυτή η συμβίωση, όμως, πρόσφερε και σ’ εμάς τόσα πολλά! Ήταν ανεκτίμητο να την βλέπουμε να αποκτά συνήθειες μέσα στον χώρο. Νωρίς το πρωί έτρεχε ξέφρενα πέρα-δώθε όπως κάνουνε τα άλογα και μας σκουντούσε με το κεφάλι της για να παίξουμε μαζί της – λίγο παρακινδυνευμένο αν σκεφτείς πως μιλάμε για ένα τόσο μεγάλο ζώο! Το μεσημέρι μηρύκαζε κάτω από τον ήλιο και όταν παραζεσταινότανε αποσύρονταν στο σπιτάκι της. Πότε-πότε έπαιζε με τα σκυλιά και πολύ συχνά αποζητούσε την παρέα τους. Το βραδάκι, πάλι, όταν σταματήσαμε να την βάζουμε μέσα στο σπίτι της γιατί μας το έκανε προφανές οτι δεν ήθελε να διανυκτερεύει πια εκεί από την στιγμή που ο καιρός βελτιώθηκε, βολευόταν σε ένα συγκεκριμένο μέρος κάτω από το μπαλκόνι μας και μηρύκαζε. Το πρωί, όταν βγαίναμε να την ταΐσουμε την βλέπαμε πάντα σε ένα συγκεκριμένο μέρος όπου ρέμβαζε από ψηλά!

Τρελαινόταν να παίζει με την γλώσσα της με το τρεχούμενο νερό και είχε μάθει να ανοίγει την πόρτα της αποθήκης! Από το βλέμμα της καταλάβαινες τι ήθελε… πότε ήθελε φαγητό… πότε απαιτούσε χάδια και παρέα! Η Ελπίδα δεν διαφέρει καθόλου από έναν σκύλο – κυριολεκτικά!

Και κάποια στιγμή έπρεπε να την αποχωριστείς..


Ναι, οι γείτονες άρχισαν να διαμαρτύρονται για τις μυρωδιές και άρχισα να ψάχνω για φιλοξενία. Δυστυχώς δεν είχα κάποια σοβαρή πρόταση που θα με έκανε να αισθανθώ ασφάλεια για την Ελπίδα οπότε και παρέμεινε σπίτι μας αρχικά. Στη συνέχεια, βρέθηκε το καταφύγιο της Βρούβας στην Αίγινα και έγινε ξεκάθαρο πως εφόσον η Ελπίδα θα έμπαινε σε πλοίο όλα έπρεπε να γίνουν νόμιμα. Κι έτσι ξεκίνησε ο Γολγοθάς της γραφειοκρατίας..

Υπήρξαν νομικά εμπόδια; Ποια ήταν η διαδικασία;

Το εύκολο ήταν να την πάρω στο όνομά μου. Στην κτηνιατρική –μετά το πρώτο σοκ που έπαθαν στο άκουσμα πως αγόρασα μια αγελάδα για να την σώσω- με εξυπηρέτησαν. Όμως για να μετακινηθεί έπρεπε να γίνουν κάποιες εξετάσεις κι εμβόλια ώστε να διασφαλιστεί πως η Ελπίδα ήταν υγιής. Κι επειδή αυτά τα εμβόλια υπάρχουν σε μεγάλες δόσεις έπρεπε να περιμένω να τύχουνε ανάλογα εμβόλια σε εκτροφείς ώστε να περισσέψει μια δόση και για την αγελαδίτσα μας. Αυτό μας καθυστέρησε αρκετά. Ειδικά το τελευταίο, της οζώδους δερματίτιδας που χρειαζότανε και έναν μήνα καραντίνα. Μας πήρε πάνω από τρεις μήνες για όλη αυτή την διαδικασία.

Και μετά η ανακοίνωση πως πρέπει να μεταφερθεί μονάχα με «νόμιμο μεταφορέα βοοειδών»! Αυτό που μας δυσκόλεψε περισσότερο ήταν πως ο μεταφορέας θα έπρεπε να έχει άδεια για την συγκεκριμένη χιλιομετρική απόσταση – που ήταν μεγάλη. Δηλαδή, δεν θα ξεμπερδεύαμε με ένα μικρό φορτηγό αλλά με ένα μεγάλο που μεταφέρει πολλά ζώα. Και φυσικά θα έπρεπε να βολεύουν και οι τοποθεσίες. Έπρεπε να προσλάβω κάποιον από κάπου κοντά αλλιώς το κόστος ήταν υπερβολικά μεγάλο. Μετά από αρκετά τηλέφωνα, μόνο ένας συμφώνησε να με «εξυπηρετήσει χαριστικά» με το αντίτιμο των 500 €. Από εκεί και πέρα, ξεκίνησε η καθυστέρηση. Έπρεπε να περιμένω να τύχει κάποιο ταξίδι που να τον βολεύει και του τηλεφωνούσα κάθε 2-3 μέρες για να με αναβάλλει για άλλες 2-3 μέρες.

Παράλληλα, έπεισα την ακτοπλοϊκή και το λιμεναρχείο του Πειραιά να επιτρέψουν την παράτυπη μεταφορά της με ένα τρέιλερ αλόγου. Δυστυχώς όμως, η κτηνιατρική του Πειραιά δεν το επέτρεψε. Οπότε πήγε χαμένη όλη εκείνη η προσπάθεια που για μένα είχε κι έναν συμβολικό χαρακτήρα. Ήθελα η Ελπίδα να μην μεταφερθεί σαν «βοοειδές», αλλά σαν ένα ζώο που έχαιρε ιδιαίτερης φροντίδας και σεβασμού, κάνοντας ένα ταξίδι με καλύτερες συνθήκες. Οπότε η Ελπίδα μεταφέρθηκε τελικά με την πρώτη λύση του μεταφορέα κι έφτασε επιτέλους στο μελλοντικό της σπίτι!

Πώς βρέθηκε το καταφύγιο της Βρούβας;

Μου το πρότεινε ο κος Πουλόπουλος (του ΕΚΠΑΖ) . Μίλησα μαζί τους και συμφωνήσαμε να επισκεφτώ τον χώρο. Προϋπόθεση ήταν να γνωρίσω και προσωπικά την ιδιοκτήτρια προτού πάρω οποιαδήποτε απόφαση για την μεταφορά της Ελπίδας. Έτσι πριν το Πάσχα επισκεφτήκαμε το καταφύγιο και πραγματικά αυτό που είδαμε μίλησε στην καρδιά μας! Έναν αξιοπρεπέστατο χώρο που συντηρείται με σκληρή προσπάθεια. Μια ομάδα εθελοντών που δίνουν όλη τους την ενέργεια και την αγάπη στα ζώα που φροντίζουν. Μετά από περίπου 8 μήνες η περιπέτειά μας μας έφτασε αισίως στο τέλος της.

Ποια θα είναι η ζωή της Ελπίδας από εδώ και πέρα;

Αυτό που ευελπιστώ, τώρα, για την Ελπίδα είναι να ζήσει τα υπόλοιπα χρόνια της με ηρεμία και ασφάλεια. Θα της πάρει λίγο χρόνο να προσαρμοστεί στην καινούργια της ζωή, αλλά έχουμε να κάνουμε με ένα πανέξυπνο πλάσμα! Της πήρε λιγότερο από 2 μέρες να μάθει να ακούει το όνομά της και δεν συζητάμε για το πώς μας χειριζότανε σε σχέση με το φαγητό της! Είμαι σίγουρη πως ήδη έχει αρχίσει να κάνει τις πρώτες της φιλίες. Ούτως ή άλλως είναι τρομερά κοινωνική και σε σχέση με τους ανθρώπους και με τα άλλα ζώα.

Ελπίζω πως η είδηση της πρώτης διασωσμένης αγελάδας να ταρακουνήσει κάποιους, ευαισθητοποιήσει κάποιους άλλους και να αρχίσουν να βλέπουν τα ζώα «παραγωγής» διαφορετικά. Αυτό που μπορώ ήδη να καταθέσω είναι πως και μόνο η συζήτηση της διάσωσης της Ελπίδας έσπειρε σπόρους σε ανέλπιστα «εδάφη»!

Περισσότερα για την Ελπίδα μπορείτε να μαθαίνετε και από τη σελίδα Save The Cow

https://meatisweird.com/elpida-diasosmeni-agelada/