Στον θάνατο της φίλης τους αντέδρασαν σαν άνθρωποι

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artid=4572092

Στον θάνατο της φίλης τους αντέδρασαν σαν άνθρωποι
Χιµπαντζήδες: βίντεο έδειξε πόσο µας µοιάζουν και στην κοινωνική συµπεριφορά
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Κίττυ Ξενάκη
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τετάρτη 28 Απριλίου 2010

Στις τελευταίες της στιγµές, σχηµάτισαν γύρω της µια αγκαλιά, παρατηρώντας το πρόσωπό της και σκουντώντας την απαλά, σαν να προσπαθούσαν να την επαναφέρουν. Κι όταν πια οι άλλοι αποµακρύνθηκαν, ένας έµεινε πίσω να της κρατάει το χέρι.

Ηταν µια σκηνή θανάτου µε όλη τη συναισθηµατική ένταση την οποία οι άνθρωποι θεωρούν αποκλειστικό τους προνόµιο. Ωστόσο οι πρωταγωνιστές ήταν χιµπαντζήδες. Το βίντεο που έδωσε στη δηµοσιότητα µια οµάδα βρετανών επιστηµόνων µε επικεφαλής τον Τζιµ Αντερσον, ειδικό στην κοινωνική συµπεριφορά µη ανθρώπινων πρωτευόντων θηλαστικών στο Πανεπιστήµιο Στέρλινγκ της Σκωτίας, αποδεικνύει πως οι κοντινότεροι εξελικτικοί συγγενείς των ανθρώπων αντιδρούν στον θάνατο ενός δικού τους όπως ακριβώς και οι άνθρωποι.

Ο Αντερσον και η οµάδα του κινηµατογράφησαν στο πάρκο Σαφάρι Μπλερ Ντράµοντ της Σκωτίας τον θάνατο της Πάνσι, ενός χιµπαντζή 50 ετών. Οταν η Πάνσι αρρώστησε, στα τέλη του 2008, οι κτηνίατροι του πάρκου άρχισαν να την επισκέπτονται τακτικά: οι δικοί της _ η κόρη της, ένας αρσενικός και ένας άλλος θηλυκός χιµπαντζής _ παρακολουθούσαν πάντα από απόσταση. Τις τελευταίες της ηµέρες, όµως, όταν η Πάνσι ξάπλωσε στη φωλιά που ένας άλλος χιµπαντζής είχε φτιάξει, οι υπόλοιποι µαζεύτηκαν γύρω της και άρχισαν να τη χαϊδεύουν και να την περιποιούνται. Λίγο πριν πεθάνει τελικά από γεράµατα, κουλουριάστηκαν και οι τρεις και άρχισαν να παρατηρούν προσεχτικά το πρόσωπό της. Επειτα, άρχισαν να την κουνούν ελαφρά. «Δύσκολα αποφεύγει κανείς τη σκέψη πως ήλεγχαν για σηµάδια ζωής», σηµειώνει ο Αντερσον στην επιθεώρηση Current Βiology.

«Υστερα από λίγο, οι χιµπαντζήδες έδειξαν σαν να είχαν αποφασίσει συλλογικά πως είχε φύγει. Δύο αποµακρύνθηκαν αµέσως, αλλά η άλλη ενήλικη θηλυκιά έµεινε να της κρατάει το χέρι. Το ίδιο βράδυ, η κόρη της επέστρεψε και έµεινε µε τη µητέρα της όλη νύχτα. Προσπαθούσε να κοιµηθεί αλλά ήταν εµφανώς ταραγµένη. Και οι τρεις τους ήταν. Μετά τον θάνατο της Πάνσι έχασαν την όρεξή τους». Στην ίδια επιθεώρηση, µια άλλη ερευνήτρια, η Ντόρα Μπίρο από το Πανεπιστήµιο της Οξφόρδης, καταθέτει τη δική της εµπειρία, µιλώντας για τους δύο θηλυκούς χιµπαντζήδες που παρακολούθησε στα δάση της Γουινέας να κρατούν στα χέρια τα νεκρά µωρά τους για εβδοµάδες.